De haan kraait, vogeltjes fluiten weer dat het een lust is en ik weet niet hoe ik ze stil moet houden. Het is nog zó vroeg … Te laat. Gestommel, deur open, deur dicht. Mmm, dat moet de douche zijn. De Kampeervrouw Marga Feenstra en medereizigster Corrie hebben hun luikjes open. Gefrommel aan de ramen betekent dat mijn prachtige luiken ook open gaan. Water in de koffiehouder, koffiepadjes in het filter, potje dicht en het gas aan. Een laatste ontbijt aan mijn tafel …het is voor mij  te vroeg.

Nog één keer schuift mijn ‘erker’ dicht, nog één keer wordt mijn binnenkant gesopt (ruikt overigens heerlijk dat middeltje) en dan nog één keer met de vuilwatertank boven de put en … de navigatie krijgt de opdracht: “Naar Winkel!”, yeah daar kom ik vandaan. Op de dijk van Lelystad naar Enkhuizen genieten we van het zonnetje. ‘En passant’ helpen we een mooie camper op weg naar de camperplaats bij Amsterdam. En ja, er zitten twee mooie mannen in 😉

Oi, oi, oi, ik ruik bekend terrein. Mijn wielen willen alleen maar sneller. “Hier rechts, en aan het einde links!”, probeer ik te toeteren. Is helemaal niet nodig. KampeerVROUW Marga weet exact waar ze mij heen brengt: naar Peter van Baaren.
Als ik mijn ‘stal’ zie, sein ik van blijdschap met mijn ruitenwissers dat ik hem toch wel heb gemist … En ik hoor meteen dat ik opnieuw ben uitgeleend.
Volgende week mag ik weer aan de bak. Weer op pad met een journalist. “En die gaat je flink aan de tand voelen”, waarschuwt Peter van Baaren mij met een glimlach. Nu eerst maar fijn nagenieten van de belevenissen van mijn afgelopen reis! Wellicht kruisen onze paden elkaar nog eens …

www.adria.nl

Als de vogeltjes flui-ten …”Good morning girls”, klinkt het naast me. Mijn koplampen worden groot van verbazing. “Everything allright? You need some help?” We zijn toch niet stiekem naar Engeland gevaren? Ik gluur vanonder mijn ruitewissers … en nee hoor, we staan nog steeds op camperplaats Olgahafen bij Damme aan het meer van Dümmer. Buurman Hymer is zo hulpvaardig en wil zelfs lachend met mij op de foto. Lachen is het weer als andere buurman Pössl wel eens wil weten hoe de vork in de steel zit met dat vreemde ding achterop. “Hoezo vreemd ding”, mopper ik. “Het superbed. Demonstratie?” En hup, daar gaan we weer en dat allemaal op de camperplaats.

Vandaag staat de grensovergang met Nederland op het programma. Rechtstreeks, denk ik, nee dus! “Hoe zit dat ook alweer met ‘vermijd alle snelwegen’ op de navigatie?” Hoor ik zeggen. De knop wordt ingedrukt om via een landelijke route naar onze volgens pleisterplaats te rijden: camperplaats De Huurne, in Wierden, Twente, Overijssel, Nederland.

Lunchstop bij een asperge-/aardbeienboerderij. Mijn koelkast ligt nu vol ‘wit goud’ en raad eens wat De KampeerVrouw Marga en reismaatje Corrie morgenavond eten? Juist, asperges! Helaas zonder aardbeientoetje want die zomerkoninkjes laten zich nog niet zien.

Camperplaats De Huurne is een groot groen terrein met rondom struiken en bomen en in het midden een bomeneiland. 10 bevoorrechte broeders en zusters op 4 wielen mogen hier tegelijk staan. Mét stroom, gratis wifi, spoelmogelijkheid voor chemisch toilet, lozen van vuil water en innemen van schoon water. Voor een tientje per nacht! Koopje toch? De vogeltjes fluiten dat het een lieve lust is. Als ik vannacht maar kan slapen.

www.adria.nl

“Marga, wat zie ik daar!?”, zo probeer ik uitleg te krijgen over het enorme varken dat voor ons op grote afstand in de lucht steekt. Nou dat staat symbool voor het goede varkensvlees van de Ardennen. De navigatie geeft Woinic aan, kan ik net over het dashboard meelezen. Heel apart! Het is weer een grensverleggende dag. Nog een stukje Frankrijk, plukje België, scheutje Luxemburg en met deze mix belanden we in Echternacherbruck op campingpark Freibad, net in Duitsland. Vanaf hier zouden we de Camperplaats van het Luxembugse Echternach kunnen zien als die niet achter een dijk zou liggen. Wat een globetrotter ben ik toch.

Ik laat mijn pootjes weer zakken, de slaapcabine uitschuiven en wacht weer op de “a’s” en “o’s” van toeschouwers. Zoo leuk …

www.adria.nl

“Wat is dat dan?” klinkt een mannenstem. “Ik zit me vanuit mijn camper te verbazen over de achterkant van deze camper”. Ik bloos tot achter mijn koplampen … “Zulke vreemde lijnen heb ik nog niet eerder gezien.” Mijn reisgezelschap helpt hem uit de droom. Met een druk op de knop schuift ‘my behind’ uit het zicht. Zo snel zie je niemand slanker worden!

We gaan weer op pad. Wat gebeurt er? De wegen worden weggetjes, de weggetjes smalle paden. Bloesemtakken strelen mijn flanken en ik moet niet dénken aan een tegenligger. Doemt er plotseling een prachtig kasteeltje op in mijn voorruit. “Stop, in de remmen!” Uiteraard leggen Corrie en de kampeervrouw-Marga mijn persoontje vast op de gevoelige plaat. Op de achtergrond het bijna net zo mooie landhuis als ik.
En weer verder. Mijn hele gestel vindt de Belgische betonplaten niets. Ai, het kan nog erger: lappen-deken-asfalt met dikke kuilen. Ik laat opgelucht wat extra lucht uit mijn uitlaat ontsnappen als we in het Franse Eppe-Sauvage een pracht van een camperplaats oprijden. Paardjes voor me, paardjes van opzij, mijn motor voelt zich met die paardenkrachten helemaal gelukkig. Terusten en ‘à demain!’

www.adria.nl